op. 0, No. 1

[ΕΛ]

Στοιχηματίζω πως κανείς στον κόσμο αυτό δε διαβάζει ένα κείμενο όπως η Γκουγκλ Τρανσλέιτ. Οριακά άχρωμη, μονότονη, μονότονα επαναλαμβανόμενη και κυρίως… γεμάτη γκάφες.

“Το κείμενό σου είναι σπαρμένο μελάνι πάνω σε λευκό χαρτί, αλλά δεν είναι καθόλου άσπρο και μαύρο”. Έτσι μου λέει η Δέλτα σε ένα μάθημά μας. Μιλάει για την ερμηνεία.

“Το κείμενό σου είναι στεγνός ιδρώτας σε ένα τελευταίο κομμάτι χαρτί. Μιλάει για τη βαρύτητα και τη μοναδικότητα του κειμένου.

“Βλέπεις όμως όλο το υπόλοιπο;” Μιλάει για Την ιδέα την ίδια. Μιλάει για την ιδέα της ιδέας.

“Βλέπουμε το ίδιο;” Μιλάει για τις διαφορετικές αλήθειες.

Έχω το καλό-κακό συνήθειο να είμαι ένα κινητό σφουγγάρι. Αν άκουσα χθες την Τοκάτα σε μι ελάσσονα του Μπαχ, σήμερα ασυνείδητα θα καταλήξω να αυτοσχεδιάζω κάποιο τμήμα της με το mod wheel στο αριστερό μου χέρι. Μιλάω για την απόδοση της δικής μου αλήθειας.

“Το κείμενό σου είναι σπαρμένο μελάνι πάνω σε λευκό χαρτί, αλλά δεν είναι καθόλου άσπρο και μαύρο”. Έτσι μου είπε η Δέλτα σε ένα μάθημά μας, ωστόσο έπρεπε να φτάσω στα 23 μου για να το μεταφράσω πια με τον δικό μου τρόπο.

Στοιχηματίζω πως κανείς στον κόσμο αυτό δε διαβάζει ένα κείμενο όπως η Γκουγκλ Τρανσλέιτ. Οριακά άχρωμη, μονότονη, μονότονα επαναλαμβανόμενη και κυρίως… γεμάτη γκάφες.

Μοναδική με τον τρόπο της.